Pre-fall po męsku

Nie zamierzam tu bynajmniej pisać o modzie męskiej - nie mam o niej bladego pojęcia! To tak tytułem wstępu dla tych, których by ten temat interesował. A tak ogólnie? Zrobił nam się 2010. Nie jestem typem człowieka, którego mami iluzja nowego początku, związana z przekręceniem licznika w kalendarzu. Nowy rok jest rzeczą całkowicie umowną: właściwie można go rozpocząć każdego poranka lub - jeśli ktoś woli nocne ceremoniały: dowolnego dnia około północy. Zresztą zupełnie niezrozumiały jest dla mnie pęd do początków w chwili, gdy świat zakrywa pierzyna całkiem zapominalskiego, całkiem obojętnego wobec ludzkich emocji śniegu. Początek to raczej wiosna, najokrutniejszy miesiąc kwiecień, cały ten obezwładniający anturaż pierwszych kwiatków na trawie, wydłużający się dzień, a może przede wszystkim: skrócona noc. Gdy skraca się noc, ze wszystkim trzeba się bardziej spieszyć. Jednak akurat koniec 2009 jest dla ważny, bo finalizuje się rok wyjątkowo podły - taki rok, który chciałoby się wymazać z pamięci, wytrzeć z zeszytu gumką myszką. Powiedziałabym nawet, że był to rok swoiście romantyczny: łączący tragedię z euforią, wyjątkowy stres z wyjątkowym spełnieniem, zamieniający pochmurne oczekiwania w stoicki spokój. Być może istnieje jakiś kuriozalny moment w życiu, gdy z nadmiaru emocji można otrząsnąć się w okamgnieniu, tak jak otrzepujemy się z płatków śniegu, gdy w zimowy wieczór przekraczamy próg domu. Jakiś filozof-mistyk (Blake?) hipostazował stany emocjonalne do rangi autonomicznych mgławicowych bytów, które obejmują swoim zasięgiem coraz to różne jednostkowe konstytucje psychofizyczne. Można dostąpić łaski, ale też można dostąpić smutku, obojętności, strachu. Chyba najbardziej wartościowe w tej całej teorii jest to, że pozwala zrozumieć fakt zewnętrzności tych stanów wobec jaźni. Matko, ja chyba zostanę buddystką ;-) Dość tych rzewnych wyznań! Tak sobie ostatnio myślę, co by tu zrobić z tym moim Wintydżem. Blog w tej formule całkiem mi się już znudził - ok, nie pokazałam tam jeszcze nawet połowy swoich ciuchów, ale gdy sama przyjrzę się tym wszystkim fotografiom, gdzie w kółko powtarza się ta sama, nudna postać, to i mi robi się nieswojo. Zakładałam tego bloga z jakimś polemicznym zacięciem, mierziły mnie szafiarskie stylizacje, miałam intencje pokazania jakichś odzieżowych alternatyw, ale teraz nie do końca umiem stwierdzić, co mi z tego wyszło. Jedno jest pewne - robienie zdjęć sprawia mi ogromną przyjemność, może dlatego prowadzę tego bloga, choć zadanie to czasem przypomina wypełnienie jakiegoś obowiązku wobec bóg wie kogo. Anyhow, muszę się nad tym poważnie zastanowić. A teraz ten męski Prefall.

Na początek może Burberry Prorsum. Męskie inspiracje w przypadku tej marki nie są niczym nadzwyczajnym. Idealnie skrojone płaszcze to znak firmowy Burberry. Z przyjemnością odkrywam, że na jesieni modne będą militarne marynarki i płaszcze - nie chodzi jednak o rzeczy przerysowane szamerunkami: chodzi o krój a la szynel, zgniłą zieleń i mosiężne guziki. Do tego koniecznie dość cienki pasek w talii - to będzie hit przyszłego sezonu. Założony na długą marynarkę wyraźnie ją odmładza. W wersji ze spodniami superskinny dwurzędowa, klasyczna marynarka (o wąskich rękawach) będzie prawdziwym hitem jesieni 2010. Doskonale - można je upolować za pół ceny w Zarze et al. Ważne, żeby wybierać kroje jak najbardziej klasyczne, o szerokich klapach - dodatki zrobią resztę.

Prawie identyczny marynarkowy trick mamy u Jasona Wu. Podobna sylwetka z górą zdominowaną przez marynarkę i prostym (składającym się prawie wyłącznie z nóg!) dołem. Granatowa marynarka Wu ma kieszenie również na piersiach. W tym pokazie Prefall występuje też zgniłozielony żakiet, nałożony na krótką, szarą, szyfonową sukienkę i przewiązany paskiem - zakochałam się w tym looku. Wu świetnie się rozwija - jest młodym projektantem, który próbuje wielu opcji tworzenia ubioru. Świetnym połączeniem jest sweter założony na lśniącą mini (cekiny?), przewiązany małym paskiem - idealny strój, bo można w nim iść do pracy, a potem na imprezę i cały czas wyglądać stylowo. Spodobały mi się też sukienki z wiązanym detalem poniżej talii - taka draperia w połączeniu z ultraprostą górą wydaje mi się wyjątkowo atrakcyjna. Strasznie podoba mi się Wu - brakuje jakiegoś jego odpowiednika w Polsce. Polscy projektanci-jedwabnicy, szyjący dla polskich idiotycznych celebrytów chyba wyszli już wszystkim nosem. Ludzie, my chcemy czegoś do noszenia! Czegoś bez zadęcia na wielką modę! Wydaje mi się, że polscy projektanci dobrze by wyszli, gdyby po prostu wpadli na pomysł szycia ubrań, a nie kreacji.

Paskowy motyw powtarza się w kolekcji Rag&Bone. Ubrania są bardziej casualowe, ale sylwetka jest podobna jak u Wu. Sporo na górze i mniej (co nie znaczy nudno) na dole. Można powiedzieć, że każde ubranie kończące się dalej niż na pół uda jest herezją. Jeśli spodnie, to do pół łydki. Everything gets cropped. Fenomenalne są dla mnie w tej kolekcji te getry, zmarszczone na nogach - już na takie choruję. Do tego ciężkie buty i warstwy. Kamizelka, a na niej pasek? Czy to nie jest genialne w swojej prostocie?

Alexander Wang trochę odszedł od swoich sportowo-rockowych ekscesów i zapodał coś biurowego. Oczywiście jest to dość nowoczesne biuro. Jeśli biała koszula, to w formie tuniki-sukienki. Jeśli kamizelka, to skórzana i szczątkowa. Kolejna moja obsesja to ten kamizelko-pasek. Widziałam takie w fenomenalnej kolekcji Joanny Paradeckiej, która jest chyba przełomową w Polsce projektantką w tym sensie, że robi coś nieszablonowego i, jak mi się wydaje, patrzy na modę z niezłym dystansem - jej recyklingowe projekty, szyte z niesamowitą precyzją robią wielkie wrażenie. Są lekkie i bardzo do noszenia. No właśnie - i ona to nawet Wanga wyprzedziła z tymi pasami ;-) Z kolekcji Wanga można wysnuć ważny wniosek - w przyszłym sezonie nikt nie obejdzie się bez perfekcyjnie dopasowanych czarnych rurek. Czy znajdę choć jedną parę na tegorocznych salach?

Na koniec nieco bardziej optymistyczna kolorystycznie Rachel Roy. Motyw wąskiego paska w talii mamy i tutaj, można to nosić nawet w zestawieniu z dresowymi trykotami. A tkaniny obiciowe przetrwają na płaszczach - statement coat nadal poszukiwany!