Travels to the Pepitko island.

Ciągle mi się przypomina ta horrendalna torba "w pepitko" z allegro. Już tu wróżyłam, że pepitka podbije serca wiosenne, a tu taka super okazja (Anlass) na potwierdzenie tego dziwacznego troszeczkę zjawiska. Pepitka to przecież motyw już dość jarmarczny. Dla mnie szczytem obciachu są w buty w pepitkę, łączone z fioletami. Choć przecież sama bym się tak chętnie ubrała - pepitka ma dziwną moc przyciągania. Ostatnio dużo przebywam poza Warszawą i moda, która tam występuje jest jak zimny prysznic. Jestem akurat osobą, której nie przeszkadzają zaciekawione spojrzenia, często lekkie zaszokowanie moim strojem. Może jest tak dlatego, że nie szokuję dekoltami czy długością spódniczek: raczej przechodnie biorą za podejrzane po prostu moje ubrania. W znakomitej większości ubrania albo szyte, albo znalezione albo z krótszych serii. Poza tym, ubieram się kolorowo - kolorów trzeba się nauczyć, trzeba też nauczyć się na nie patrzeć, rozpoznawać je jako "pasujące". Dzisiaj weszłam na 5 sekund do HM (nie moja wina, że stoi akurat w samym środku Marszałkowskiej!) - gdybym była skłonna iść na ustępstwa i nie miała możliwości szycia sobie ubrań na miarę lub pasji wyszukiwania ich, w całości ubrałabym się na wiosnę w kolekcję HM Trend. Jest po prostu cudowna - jedwabna sukienka o ciekawym kroju kosztuje już poniżej 200 złotych, cały strój razem z butami można skomponować za 400-500 złotych. Będziemy ultramodne, w bardzo pięknych pastelach, w jedwabiach, w modnych marmurkowych dżinsach. Tym ubraniom nawet nie brakuje charakteru. Są po prostu idealne pod każdym względem. Oprócz tego jednego - jest ich na wieszakach bardzo wiele i wszystkie w dziesiatkach sklepów HM w Polsce zostaną sprzedane z sukcesem. Kobieta o pewnym krytycznym spojrzeniu na modę nie może sobie pozwolić na ubranie się od stóp do głów w te stroje. To rodzaj obciachu. Już dawno dostrzegłam ten paradoks świetnej mody z sieciówek. Kolekcja Trend w HM, czyli najbardziej up-to-date, prawie dezajnerskie ubrania, są w tym sensie idiotyczne, że jest ich tak dużo. Byłoby ich mało, nie byłoby ich w tym sklepie. I z tej aporii nie ma wyjścia. Ktoś mi może argumentować, że można to różnie łączyć, zestawiać - ok, też mam kilotony ciuchów z HM, to najprostsze wyjście. Ale jest przecież coś parodystycznego w ubieraniu się właśnie tam. To jest mówj warszawski pogląd. A teraz przenoszę się do mniejszej miejscowości, dajmy na to Kielc. HMa brak - ma się otworzyć, ale dopiero w przyszłym roku. Zary brak, wszelkich innych Inditexów również - po prostu jest nędza. Oglądanie ludzi, przechodzących ulicą Sienkiewicza to prawdziwy koszmar. Akurat zachodzę tam do sklepu z jedwabiami - jeden z cudowniejszych sklepów, jakie znam - cały pełen najbardziej inspirujących i kosztownych tkanin! Wychodzę na deptak - jest szarość, ludzie ubrani są bardzo źle. Bazarowo, tandetnie, kilku nowobogackich w lepszych markach, ale jest to raczej manifestacja podskórnego - spójrz na nasze pieniądze! Broń boże nie chodzi o to, że mam coś do Kielc. Chodzi o to, że jeśli tylko wystawimy nos poza naszą cudowną stolicę i 3,4 inne miasta w naszym cudownym kraju, to sposób ubierania statystycznego człowieka jest straszliwy. Wprost bolesny. Bazarowe kozaczki z czubem. Brązy poliestrowych kurtek, duże przebrzmiałe guziki, bazarowe dżinsy i torebki. To nie jest zjawisko marginalne. To jest taka moda, jaką się tam również promuje. Jako namiętny czytelnik gazet, napatrzyłam się przez ten tydzień na tak potworne fotografie "mody" w gazetach typu Echo Dnia, że do teraz mam koszmary. I będę je długo śniła. Nie wiem, co zmieni otwarcie tam HMa czy Zary - po prostu potrzebna jest gruntowna przebudowa ludzkiego myślenia, żeby takie rzeczy zmienić. Nie ubieraj sie na bazarze! Wiele osób by mnie zapytało: to gdzie? myślisz, że mamy na to pieniądze? Wiem. Ale przecież można za niewielkie pieniądze ubierać się naprawdę dobrze, to nie jest trudne. Ten bazarowy szyk zakropiony tipsami, włosami na sianko, solarium i wygolonymi brwiami. A przecież często są to bardzo piękne kobiety. Ich ciała są cudowne. To, co z nimi robią, to koszmar. Dlaczego telewizja polska ze swojej cudownej misji nie zrobi w porze choć minimalnej oglądalności programu a la Trinny and Susannah? Ruszyła polska wersja Jak dobrze wyglądać nago. Super jest dział ze stanikami - może to zmusi producentów do szycia bielizny dla normalnych ludzi, którzy mają piersi i 70 cm pod biustem. Może ktoś wreszcie uświadomi Polkom, że burdelowy push-up to nie jest najlepsze rozwiazanie na ich złe samopoczucie i łysiejące libido ich facetów. OK - stylizacje w tym programie są zachowawcze, choć chłopak prowadzący jest fajny - ogólnie po pierwszym odcinku mogę powiedzieć, że promuje się tam fatalne wprost anty-trendy. Może zamiast do Marks and Spencer warto iść piętro wyżej do Topshopu? To już raczej kwestia sponsorów. Ale może choć odrobinkę drgnie, bo oglądanie kobiet na ulicy w Polsce (nie w Warszawie, choć i tu też często tak) jest totalnym koszmarem, którego by nie wyśnił laureat nagrody Nobla w kategorii złe sny. Blogi w Polsce w znakomitej większości są zachowawcze i mało inspirujące, choć bardzo różnią się od koszmaru ulicy. Nauczyć Polki się ubierać - oto prawdziwe zadania dla społecznika. Moja siostra na przykład ciągle mi powtarza - u nas jest tylko Rezerwat. Kto projektuje te ubrania? To koszmarki. Jakby do głów projektantów w ogóle nie przenikało to, że strój od dawna nie jest już garsonką i koszulą. Ostatnio byłam z miesiąc temu w Topshopie - tuż przed zamknięciem, przedtem niekończąca sie kolacja w HRC - nic mnie tak nie odpręża jak ich cudowne desery. W Tshopie dwie dziewczyny przelotem z Dworca Centralnego, ubrane fajnie, choć na pierwszy rzut oka za dość mało. Macają wszystko, chcą mierzyć, mówią do siebie: Zobacz, jakie te ubrania są nowoczesne, jakie inne! To cudowna reakcja. Brak negacji - nigdy tego nie założę. Raczej ciekawość - jak ja będę wyglądać w tych ubraniach z hochglanzów za 7,50. Wiem, że w Polsce marynarka za 300 złotych jest droga. Ale marynrarki w Rezerwacie są niewiele tańsze, jednak są beznadziejne. Staropanieńskie i złe. Nie jestem też maniakalną apologetką Topshopu, ale od jakichś 15 lat samodzielnie kupuję swoje ubrania i wiele już jako konsument widziałam. Wiem, że płaszcz szyty w Polsce przez polską firmę kosztuje tyle co całe ubranie w HM. Ale przecież na bazarze nie jest też tak znowu tanio. Biorąc pod uwagę jakość ubrań z bazaru, to jest tam naprawdę drogo. Nie wiem już sama - bredzę, bo muszę obudzić się o 5tej. Po prostu zawsze mam szok, gdy tylko wychylę nos poza Warszawę. Ot co. Moja siostra rwie włosy z głowy, czytając Ziomecką w Elle'u. Czy ta kobieta nie zauważa, że mieszkamy w Polsce, a nie w USA. OK - teraz to rozumiem, choć przedtem jej broniłam. Mnie ten papierkowy kosmoplityzm zawsze gra na wybraźni, a przecież wychowałam się na Ptysiu i chińskich brasoletkach/linijkach w zmienijace się kiczowate obrazki...

No więc - pepitko land. A więc mój McQueen. Ciekawe - ostatnio dzięki cudwonej inwencji Marka dostałam do przesłuchania świetną niemieckojęzyczną audycję radiową na temat pokaów mody i reporterów mody. Poza tym, że była naprawdę na super poziomie, to jeszcze był w niej miniwywiad z wybitną (o ile nie najwybitniejszą) krytyczną oraz kuratorką mody, Valerie Steele. Swoją drogą zamiast oglądać często dość bezwartościowe blogi i pisać tam idiotyczne lizusowskie komentarze "o jezu, jak pięknie razem wyglądanie - twoja sukienka z HMa i ty" - może warto czasem zajrzeć na jej stronę internetową i przeczytać tam chociaż jakieś zdanie na temat tego zjawiska, które - rzekomo - tak wiele osób fascynuje. Steele jest dość rozpoznawalną osobą, dla mnie głównie teoretyczką, autorką kilku ciekawych publikacji szczególnie z zakresu erotyki mody. Jej ostatnia książka o gotyku została całkiem dobrze przyjęta, w naszym barbarzyńskim kraju raczej nie będzie tłumaczona. Otóż Steele w tej audycji sugeruje, że dla mody w jej obecnym stanie bardziej znacząca była estetyka drag, a nie feminizm. Feminizm nie zmienił tak radykalnie oblicza mody jak przepracowanie kobiecości w maskaradach queer. Dla mnie to bardzo... seksowna teza. W ogóle bardzo śmiała i fajna. W sukurs natychmiast przyszedł mi McQueen. Kurde, nie spodziewałam się po nim czegoś takiego. Widać jednak, że jeszcze ma ten swój pazurek. Trochę mnie męczył przez ostatni sezon, ale teraz kompletnie dał popalić. Co zrobił McQueen? Wziął modowy fetysz (chyba ulubione słowo Steele) i wycisnął z niego wszystko, co się da. Po prostu szył wszystko z pepitek ;-0000 Do tego dołożył - szerkie, plastikowe usta gumowej lalki i wyszła mu kolekcja o niezłej sile rażenia. Co ciekawe - McQueen pozostał sobą -mistrzem kroju, autorem pewnego rodzaju kobiecych krojów. Zadał sobie tylko jedno ograniczenie - mam do dyspozycji jeden deseń... przełamię go tylko kilkoma deseniami innymi, ale równie wyrazistami, jakby takimi - instancjami inności.






a pepitkę ułożę nawet z piór:

zamienię ją w obsesyjno-kompulsywne wzory Eschera

a wielkim finnale będzie dom wariatów z ptasich piór:

oraz smolisty ptak (w którego wciela sie M. Frąckowiak)

Chciałoby się powiedzieć - ja piórkuję! Oto logika pepitkowa. Fetyszyzm uporządkowany jak u księgowego w kantorku. McQueen jest szalenie konsekwentny - jego opowieść o fetyszu jest ustrukturowana, nie musiałaby się spodować markizowi de Sade. Fetysz główny co rusz w polifonicznym głosie wpółbrzmi z fetyszami satelitarnymi: ot drobne gesty. Ot, kapelusze. Kapelusz to fetysz jak malowany.
fetysz kołpak plus fetysz ptasi pazur:

fetysz zakonnica/muflon/tekstura podomki/czarno-białe paski:

fetysz abażur plus fetysz czarny lateks:

fetysz śruba/ćwiek:

fetysz obroża, zamek, serce, stożek oraz superfetysz folia:

fetysz metal na szyi plus fetysz wałki i folia:

fetysz zakonnica:

fetysz parasol i fetysz symetria:

wspaniała gra fetyszem bondage:

Nie mogę tak cytować, bo tu wszystko wkleję! Już widzę, jak Valerie Steele zaciera ręce. Pokaz McQueena jest niewątpliwie wybitny pod względem metateoretycznym. To jest moda, która o sobie wie, że jest modą. Ale też wie, że jest antropologią, psychoanalizą, polityką fetyszu oraz sztuką. Brawo brawo - brawo! Niezrównany mistrz!