Once more: on photography.

To zwykły dzień dla świata, ale wielki dzień dla Katarzyny, bowiem weszła w posiadanie... nowego obiektywu. Ponieważ jestem osobą przesądną, odbiorę to małe śliczne cudeńko dopiero w poniedziałek. Ale już zacieram ręce. Od dawna pragnęłam tzw. stałki - stałka do Canona (50mm), którą można kupić w każdym sklepie za odpowiednią kwotę (ok. 400 zlotych) jest super, ma tylko jeden mankament: jest zrobiona z plastiku. Zdjęcia są jak z metalowej, ale przecież fakt tej plastikowości mógłby uwłaczać mojegmu kochanemu aparacikowi Made in Japan :D Kiedy zaczęłam badać sprawę (ja, laik) - okazało się, że mogę sobie spokojnie dokupić do kanonka obiektyw od zupełnie innego aparatu, tylko będzie mi potrzebny taki kawałek metalu, zwany adapterem. Taki adapter kosztuje nie więcej niż 40-100 złotych (w zależności do czego, chcę go przytwierdzić), a wtedy mogę przypinać do aparaciku wszystko, co sobie zamarzę. Ja postawiłam na Contaxa/Yashicę. Miała oczywiście na początku typ w postaci adaptera EOS->M42 (najpopularniejszy rodzaj bagnetu, najbardziej dostępny), ale po chwili wahania wróciłam do tego Contaxa. Otóż sprawa jest prosta - raz nawet (jak sobie teraz uświadamiam) widziałam aparat Contaxa, powiem wiecej - widziałam raz nawet ten aparat we własnym mieszkaniu. Posiadacz owego aparatu miał zapewne do niego jakieś obiektywy za miliardy złotych, ale jako że wtedy w dziedzinie aparatów byłam ciemna jak tabaka w rogu, nie wypróbowałam go sobie skrycie (damn!). Przynajmniej jakąś przyjemność miałabym z tej całej znajomości, no ale niestety - jak ktoś jest głupi, to tak ma. Słowem: chcę sobie kiedyś kupić też Contaxa (nie są już produkowane), a więc kupione teraz obiektywy będą czekać na nowy, wintydzowy aparat.

Dlaczego ja o tym piszę? Ponieważ nie każdy musi o tym wiedzieć. Są ludzie, którzy kupują zabawkowe aparaty za bardzo duże pieniądze, np. canony 450d. Dostają do tego aparaciku-zabawki obiektyw tzw. kitowy, który naprawdę jest kitowy. OK - ma jakiś tam szeroki kąt, ale jest bardzo ciemny. Ten obiektyw jest kompletnie bez sensu - od razu trzeba kupować nowy: a) jasny stałkę oraz b) teleobiektyw (np. żeby zrobić sobie lwa na kolumnie placu Św. Marka - coś dla tambylców jednym słowem...). No więc - taka osoba (ignorant jak ja), może sie teraz w blogu dowiedzieć, że może sobie do tego za bezcen kupić przejściówkę na M42, a wtedy to może sobie najróżniejsze Zeiss-Jeny podłączać i żyć jak król. Czy to nie jest wspaniałe??? Może ja jeszcze wielu rzeczy nie wiem, bowiem nie robiłam ani jednego zdjęcia z takim przypiętym maluszkiem, ale wydaje mi się, że to może być super opcja dla każdego, kto: a) nie śpi na pieniądzach (a przynajmniej ma tysiac innych wydatków), b) ma zacięcie do eksperymentowania ze starymi rzeczami, c) lubi robić zdjęcia (tzn. zauważyłam, że wiele osób kupuje sobie aparaty i robi nimi 200 zdjęć na miesiąc... czyli oni raczej nie lubią robić zdjęć).


Pewien pan napisał wspaniały przewodnik po obiektywach z gwintem M42, gdzie można znaleźć naprawdę genialną pomoc przy grzebaniu w różnych serwisach aukcyjnych. Powiem tak: na forach dotyczących fotografii, ludzie zamienią się w potworne istoty. Ten rąbek wiedzy, który posiadają, traktują dosyć ambiwalentnie: z jednej strony jako coś świętego i niedostępnego, z drugiej: jako nagą oczywistość, której nie zapoznał jeszcze tylko prawidziwy idiota. Gdy ktoś zada im zwykłe pytanie, zaczynają na wzajem obrzucać sie epitetami i brnąć w drobiazgowe spory. Pytający zazwyczaj popada w konfuzję oraz wrażenie, że ludzie są... dziwni. Jakże mało cenne wrażenie w dzisiejszym świecie. Nie umiem znaleźć innej paraleli: to tak jakbym ja, pytana zdawkowo przez kogoś, dlaczego w angielskim inaczej wymawia się słówko "as" w wyrażeniu "as soon", a inaczej w wyrażeniu "as you", wpadła we frenetyczne inwektywy, że ktoś nie rozumie, co to są alofony. Wiele osób nie rozumie, co to alofony; wiele osób nie rozumie, co to jest "jasny" obiektyw - ale przecież szukają one prostych odpowiedzi, a nie naukowych traktatów. To tak na marginesie.

A tak po prostu: warto oszczędzić te 200 złotych: za cenę stałki 50mm 1:8 canona, będziemy mieć: adapter oraz trzy stałki (28, 50, 135) do naszego aparatu. I to będą duże zmiany. Mój obecny obiektyw (od analogowego canona) ma przy ogniskowej 50mm janość 4,5. Nowy będzie miał 2. Czyli o ponad połowę mniej. See! Jedyny ważny mankament: nie będzie nam działał AF. Ale czy przy obiektywie o stałej ogniskowej jest on taki straszliwie ważny. Pewnie tak - dla osób, które fotografują obiekty w ruchu. W fotografii artystycznej możemy się skupić i ustawić ostrość samemu: przecież to chyba o ten aspekt własnej pracy chodzi w tak ujętej fotografii... I to mówię ja - osoba, która bez okularów nie widzi końca swojego nosa... Jest i na to recepta. Trzeba dokupić (wiem, ciągle trzeba coś dokupić - tak to już jest z lustrzankami!) tzw. dandelion (0k. 70 zeta). To jest taki półksiężyc z czipami, który przytwierdzamy do adaptera i wtedy mamy tzw. potwierdzenie ostrości. Czyli po prostu coś dla niedowidzących - aparat zrobi "piiiiiii" i już wiadomo, że mamy upragnioną (?!) ostrość - to ponoć ważne przy bardzo jasnych obiektywach. Nie wiem, nie sprawdzałam. Zauważyłam, że wiele osób ma prawdziwą obsesję na punkcie ostrości zdjęć - ja nie mam. Mój świat od niepamiętnych czasów jest nieostry, od zawsze mam wadę wzroku. Ostrość to dla mnie oboczność rzeczywistości, w gruncie rzeczy: nieistotna. Uwielbiam fotografie dawnych mistrzów, np. Doisneau - gdy patrzę na nie, ogarnia mnie wzruszenie. Nie są wcale ostre, wcale nie przypominają fotografii relamowej a la Vogue. Moja wiara w to, że dobre zdjęcie wymaga przede wszystkim dobrego oka (a nie dobrego obiektywu) jest niewruszona, zwłaszcza gdy patrzę na te czarno-białe zdjęcia. Fotografie Doisneau są przepiękne, jest w nich to, czego jako istoty nowoczesności dopatrzył się Baudelaire: ta migawkowa chwila, która dla ludzkiego oka jest wiecznym "jamais", a dla oka mechanicznej kamery jest wiecznym teraz. Spójrzcie na to zdjęcie - czyż nie ma w nim absolutnie wszystkiego, co wzbudza w naszych oczach łzy wzruszenia?  Jest bardzo ważne (dla mnie może dlatego, że odnajduję w rysach kobiety fragment własnej twarzy) - pokazuje istotę fotografii, w dwóch banalnych kolorach:



Mam nadzieję, że komuś ten post do czegoś się przyda - może ktoś teraz zapoluje na takie stałki (OK - strzelam sobie w piętę, bo będę polować sama). Może ktoś pójdzie obejrzeć gdzieś fotografie Doisneau. Ja jestem romantyczną osobą - nie dlatego, że lubię dostawać kwiatki, tylko dlatego, że celuję w rzeczy niemożliwe. Każdy w takich sytuacjach często ponosi klęskę, ale czy nie są to te piękne tragedie?! Nie chcę żyć białą sukienką i niespłaconymi kredytami, chcę żyć tym malutkim bukiecikiem konwalii w ręku pani, ubranej w męską tweedową marynarkę. Czego i państwowi czytelniczemu życzę. I tego osobliwego przeświadczenia: bez względu na to, co się teraz stanie - takie dwie osoby nie spotykają siebie przez przypadek.